Η ποίηση στη μακραίωνη ιστορική διαδρομή της παρουσιάζει διαφορετικές όψεις και ποκίλες αποχρώσεις τόσο στην εκφορά του ποιητικού λόγου, όσο και στη μορφική διαστάσή της. Αυτό μας επιτρέπει να προσεγγίσουμε τις ποιητικές διαδρομές κάτω από το πρίσμα του παραδοσιακού και μοντέρνου σχήματος.

Ασφαλώς είναι ένας διαχωρισμός που εξυπηρετεί τις εκπαιδευτικές ανάγκες περισσότερο, αφού γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο ποιητικός λόγος έχει τη δική του εσωτερική συμπαγή και ενιαία υπόσταση έστω και αν εξελίσσεται, διαφοροποιείται και αξιοποιεί κάθε φορά αλλιώτικα μέσα παρουσίασης. Η παράδοση αποτελεί θεμέλιο λίθο, έναρξη και πρώτο τόλμημα εξωτερίκευσης των ανθρώπινων αγωνιών και σκέψεων. Κληροδοτεί όμως με γενναιοδωρία τα μηνύματά της και τις απόπειρές της στους μεταγενέστερους για να τα αξιοποιήσουν δημιουργικά, να τα αφομοιώσουν, να τα αναθεωρήσουν και να τα ανατρέψουν.

Παράδοση και μοντερνισμός είναι ενδεχόμενο να συνυπάρχουν στην ίδια ποιητική φυσιογνωμία, στον ίδιο εκφραστή του ποιητικού λόγου. Πρόκειται για ένα ευτυχές συναπάντημα της υψηλής στοχαστικής και ποιητικής διάνοιας.Πώς θα μπορούσαμε άλλωστε να αρκεστούμε στο να αποδώσουμε στον Σολωμό τον όρο παραδοσιακός ποιητής όταν  στα έργα του "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι" ή"Κρητικός" ανακαλύπτουμε βαθύτατες πτυχές του μοντέρνου σχήματος και σε μορφικό και σε εκφραστικό επίπεδο; Πώς θα μπορούσαμε επίσης να περιοριστούμε για τον Ελύτη στο χαρακτηρισμό μοντέρνος ποιητής, όταν κάθε απόπειρά του ανανέωσης του ποιητικού λόγου βαδίζει με σεβασμό πάνω στα ίχνη της παραδοσιακής ποιητικής σκέψης;

Το μόνο που μπορούμε να επικαλεστούμε είναι συγκεκριμένα  ποιητικά έργα με στιγμές παραδοσιακών και μοντέρνων σχηματισμών, να τα διερευνήσουμε συγκριτικά, να προβληματιστούμε και κάπως έτσι να ξεκινήσουμε το ταξίδι των εκπαιδευτικών μας αναζητήσεων στη λογοτεχνία.

Επιμέλεια: Τσαχτσαρλή Κατερίνα